Yalnızlığı sev!

Yalnızlık bazen daha güzel değil mi? Yoksa kesinlikle kaçınılması gereken bir öcü mü? Örneğin sinemada bir filmi yalnız izlemek, ya da tiyatroda/operada/balede bir eseri yalnız izlemek... Senfonide seni sürükleyip götüren bir müziği yalnız dinlemek... Nedir bu yalnızlığımızla derdimiz? Bir kafede ya da restoranda oturup yalnız yemek yiyenlerden biri olmak acınası bir durum mu? Bu o kişinin anti-sosyal, geçimsiz ya da sevilmeyen biri olduğunu mu gösterir? Bazen o insana bakıp belki şartların onu yalnızlığa ittiğini düşünebilen birileri çıkmaz mı? Örneğin bir şehirde, işyerinde veya okulda kafa dengi insanlarla kesişmediyse yolun? Tamam sen de zaten sosyallikten ölmüyorsun, çok da çaba sarf etmiyor olabilirsin, bunu hayatında çok büyük bir eksiklik olarak nitelendirmediğinden belki, ya da geçmişte insanlardan zarar gördüğün için uzak kalmayı daha güvenli buluyorsun. Ama genel geçer bakış açısıyla o yemek niçin illa ki "arkadaş"larla yenmeli? O seyahate niçin "arkadaş"larla çıkılmalı? Bunları yalnız yapmadığında daha mı kaliteli zaman geçirmiş oluyorsun? Bana göre sadece "topluma uyum göstermiş", "cici" ve "normal" oluyorsun insanların gözünde. Peki kişi topluma uyum gösterirken kendine uyumsuz düşüyorsa? Hepimiz bazen zorlarız, bilirsin. Aslında pek de konuşasımız yoktur mesela o gün kimseyle ama illa ki bir-iki kelime ederiz. Sosyalleştik mi? Sosyalleştik. Huzurla kapatın gözlerinizi...